Aankomst en de eerste dagen

Hallo allemaal, 

Super leuk om jullie lieve berichtjes te lezen onder mijn vorige verhaal! Inmiddels ben ik aangekomen op Wyonegonic, het kamp waar ik de zomer ga doorbrengen. Het kamp ligt aan een groot meer, Moose Pond, waar de kampers allerlei wateractiviteiten doen, zoals kanoen, suppen, waterskieen, en nog veel meer. Ook leren de jongste kampers hier zwemmen. Het kamp zelf is redelijk groot. We slapen allemaal in kleinere blokhutjes, de kleinste zijn voor vier personen en in de grotere kunnen wel 15 personen slapen. Ik slaap nu ook in zo'n blokhutje, we zijn momenteel met z'n vieren: twee Amerikaanse meiden en een Britse. Verder zijn er in het kamp ook grotere gebouwen. Het kamp bestaat uit drie units (junior voor 8-10 jarigen, intermediate voor 11-13 jarigen en senior voor 14-16 jarigen) en iedere unit heeft zijn eigen Wiggie, dat is een grote blokhut waar de kinderen overdag activeiten doen zoals knutselen of andere activeiten. In de Wiggie voor de intermediates en de seniors zijn ook twee Staff Rooms, waar wij als personeel kunnen chillen, wat drankjes doen en heel belangrijk: wifi hebben :). 

Afgelopen vrijdag ben ik samen met 8 anderen begonnen aan mijn kano instructeur cursus. Deze cursus bestaat uit een praktisch gedeelte en een theoretisch gedeelte. Het praktische gedeelte is het doen van de verschillende kano slagen, zoals vooruit, achteruit, bochten en zijwaarts bewegen. Het theoretische gedeelte gaat over het kunnen benoemen van de onderdelen van de kano en de peddel, maar ook over hoe je goed en efficient lesgeeft in kanoen. Dit laatste was voor mij het moeilijkst, omdat ik het moeilijk vind om in het Engels precies aan te wijzen hoe je peddel moet staan ten opzichte van je lichaam en de boot. Gelukkig heb ik het toch goed genoeg onder de knie gekregen om mijn kano instructeur certificaat te behalen vandaag, dus daar ben ik wel trots op!

Naast de kano cursus heb ik ook andere dingen gedaan. 's Avonds gaan we met de andere staff leden vaak in een van onze ruimtes zitten om wat te kletsen en een biertje te drinken (dat mag zolang het met mate gebeurt). We gaan soms ook van het kampterrein af. Afgelopen zaterdag zijn we bijvoorbeeld met een aantal mensen naar de bios gegaan. Dat was wel even spannend, want ik moest rijden! Gelukkig is alles goed gegaan (nadat ik uiteindelijk de handrem had gevonden...). De mensen hier zijn heel vriendelijk en leuk, van allerlei verschillende nationaliteiten: Australisch, Brits, Mexicaans en Amerikaans hebben we nu volgens mij. De komende tijd gaan er nog veel meer mensen arriveren, en ik ben heel benieuwd of er meer Nederlanders komen. 

Jammer genoeg is er ook iets minder goed nieuws: ik ben afgelopen zaterdag mijn telefoon verloren :(. Ik heb nu dus geen telefoon, dus ik kan niet reageren op appjes of iets, maar heb dus ook gelimiteerde toegang tot mijn bank account en mail enzo. Ik ben dit verhaal aan het typen op de laptop van een van mijn blokhut-maatjes. Ons mam weet hier gelukkig van en gaat een nieuwe sim-kaart voor me fixen en naar me opsturen. Ik ga hier een nieuwe telefoon kopen en hopelijk ook een nieuwe Amerikaanse sim-kaart zodat ik in ieder geval weer iets kan doen met mijn internet en een beetje in contact kan blijven met iedereen. Dus geen paniek als ik niet reageer op jullie appjes: ik leef nog, ben alleen onbereikbaar. 

Ik hoop dat jullie het einde van deze roman hebben gehaald hahaha, hij is een beetje lang geworden. Ik hoop dat jullie snel weer iets van me horen!

Lieve groetjes, Susan