Trips week 6: Mooselookmeguntic & kinderen uitzwaaien

Hey allemaal,

Hier alweer een verhaal van me, nu over de trips in de laatste week van camp en het afscheid van de campers.

Op maandag vertrok mijn laatste trip van dit seizoen, met de MWs naar Mooselook Muguntic, een meer ongeveer 2.5 uur ten noorden van Camp. MW staat voor Maine Woodscraft, een programma waar de meiden aan kunnen deelnemen en een diploma kunnen halen. Ze moeten dan een aantal skills kunnen, zoals basis eerste hulp, persoonlijke beschutting, navigeren, vuur maken, koken, etc. Gedurende de eerste twee weken van een sessie krijgen ze hier les in en dan moeten ze hun vaardigheden laten zien tijdens het testcamp, waar ik ze dus begeleidde. Voor mij was het dus een chille trip, want de meiden deden in principe alles: koken, camp opzetten, navigeren. Ik was vooral verantwoordelijk en chauffeur.

We vertrokken dus op maandag, voor de verandering niet super vroeg, pas om 7:30. De 2.5 uur rijden was zo achter de rug en daarna stapten we de kano’s in. Het was niet ver varen en dat was maar goed ook, want er stak een flinke wind op die ons uit koers blies. Na ongeveer een uur kwamen we aan bij onze eerste kampeerplek. Die middag deed ik niet heel veel, behalve mijn eigen tent opzetten en kijken hoe de meiden lunch maakten. Daarna heb ik een dutje gedaan terwijl zij een aantal testen deden. ’s-Avonds keek ik toe hoe zij eten kookten en daarna hebben we nog een aantal spelletjes gedaan.

Dinsdags ging ongeveer hetzelfde, behalve dan dat we wel vroeg opstonden. We wilden namelijk de wind voor zijn, die steekt meestal wat later op, dus we besloten vroeg te vertrekken om zo te voorkomen dat we tegenwind hadden. De wekker ging om 6 uur en om 6:30 waren we op het water. Opnieuw was het een korte afstand, dus om 8 uur waren we al bij onze volgende kampeerplek. De rest van de dag heb ik weer toegekeken hoe de meiden kookten en tests deden, en ik heb weer een dutje gedaan. Het klinkt nu echt alsof ik heel lui was, maar het was super goed om alle verloren slaap in te halen. De meiden hadden ’s avonds alle tests afgerond en waren allemaal geslaagd, dus het was een geslaagde trip!

Woensdag stonden we weer op tijd op: we wilden voor de lunch terug zijn in camp. Die avond was namelijk de voorstelling van het toneelstuk en we hadden een aantal meiden bij die grotere rollen hadden, dus die moesten aanwezig zijn bij de generale repetitie. We vertrokken om 7.30 en waren om 9 uur terug bij de auto. Snel inladen en toen nog 2.5 uur terugrijden naar camp, waar we rond 12 uur aankwamen. Die middag heb ik alle spullen uitgepakt en opgeruimd en ervoor gezorgd dat al mijn administratieve dingen gedaan waren (van iedere trip moet er een evaluatie worden gedaan en een rapport worden geschreven over iedere camper) en in de avond heb ik het toneelstuk gekeken. De meiden deden Annie en ze deden het echt super goed! Er zijn een aantal meiden in camp die veel acteren en zingen in hun dagelijkse leven en die ook naar speciale scholen gaan om er beter in te worden, en dat zie je terug in de kwaliteit van het toneelstuk, dus daarvan heb ik genoten.

Donderdag was het begin van de afsluiting van camp, want die zaterdag gingen de kinderen naar huis. Er zijn een aantal tradities in camp die plaatsvinden aan het einde van het camp, en donderdags was het tijd voor Banquet. Tijdens de Banquet avond wordt er afscheid genomen binnen de unit en wordt iedereen voor alles bedankt met liedjes, gedichten en een maaltijd. Het is een lange avond: we begonnen om half 5 en waren om 11 uur klaar, maar het is belangrijk voor iedereen om afscheid te nemen en stil te staan bij wat deze plek en de zomers voor iedereen betekenen. Vrijdags had ik een vrije dag die ik weer heb doorgebracht in Portland. We zijn naar de Barbie film geweest, hebben wat geshopt en zijn uit eten gegaan. ’s Avonds gingen we weer redelijk op tijd terug naar camp, want het was de laatste avond van camp: Candle night. Dit is een super schattig ritueel waar we kaarsen aansteken en afscheid nemen van iedereen met het hele camp. Dit is veel beter dan candlenight, want het duurt maar een uur ofzo. Normaal doen we dit op het dock, maar helaas regende het deze avond (verrassing), dus moesten we het binnen doen. Nadat de campers richting bed waren gegaan (waar ze natuurlijk niet gingen slapen), hebben wij nog wat gechilt met al het personeel.

De volgende dag, zaterdag, was sluitingsdag, wat voor mij weer een ritje naar Boston betekende. Ik heb de hele dag op het vliegveld rondgehangen en kinderen begeleidt naar hun vluchten. Gelukkig geen super grote vertragingen van onze kinderen deze keer, dus dat was fijn. Helaas was er wel een vlucht van een ander kind geannuleerd: deze zou vanuit Porland vertrekken, maar de omboeking was de volgende ochtend vanuit Boston. Camp besloot gebruik te maken van de hotelkamers die we altijd boeken in geval van nood, dus Hannah en ik bleven in Bosten om te wachten op het kind dat die avond richting Boston zou komen met twee andere counselors. Dus die avond sliep ik in een hotel bij het vliegveld. Ik was gelukkig niet de aangewezen persoon om het kind naar het vliegtuig te begeleiden, dus ik kon lekker uitslapen. Nadat het kind was gedropt, konden we dan eindelijk terug naar camp waar we rond 3 uur ’s middags aankwamen. De rest van de dag was er niet heel veel te doen en ’s avonds was er een feestje bij Winona dat super leuk was! De volgende dag werd er opgeruimd in de units en de activity areas, werden de afsluitende gesprekken gevoerd en was er savonds weer een feestje, nu met alleen het Wyo personeel. Ook dit feestje was super leuk, al was het ook wat verdrietig, want de dag daarop vertrokken heel veel mensen.

Dat was het weer voor nu. Ik probeer snel weer iets te schrijven!

Liefs, Susan